සඳසාවී මා...

කවුලුවෙන් පේන රෑ අහස ඇත්තටම ලස්සනයි
තාරකා මල් යායක් මැද්දේ
ලස්සනට පුරා හඳක් පායලා
අහසට තනි නෑ
පුරා හඳ අහස මැද්දෙන්ම
තාරකා මල් වලට තනි නෑ
තරු මල් රෑණක් ඉන්නවා වටේටම
හඳටත් තනි නෑ
සාවියෙක් හැන්ගිලා තුරුල්ලෙම
ආසයි වෙන්න තිබුනානම්
කලා පිරුනු හඳක් මැද්දේ ආදරේ විඳින සාවියෙක්
තරු රෑණක් මැද්දේ හුරතලෙන් ඉන්න පුන්චි තරුවක්
මේ හැමදේම මැද්දෙන් නිල් අහසක් පුරාවට ආදරේ බෙදන සඳවතක්
හීන නම් දුරයි
එත් කවදා හරි හැබෑ වෙනවා සත්තයි
ඔය අහස මැද්දේ ගුලිවෙලා
තරු රෑණක් වටකරන්
හිනාවෙන්න තිබුනානම් හැමදාටම
ජීවිතේ විඳින්න පුලුවන් බව
මටත් දැනේවි...එදාට....
මම,
මිනෝලි

සටහන: මිනෝලි ලියනාරච්චි

මනමේ කුමරියගේ පාපොච්චාරණය

වනේ වන සතුරෙකුට කිසි දින නොවේවා මා විඳි දුක,

අනේ මනමේ කුමරු මැරුවයි මා කලා හැම දෙන සැක,

බනේ කියනා මිනිස් මුවඟට නැගෙන නින්දා වදනක,

මගේ අසරනකම නොගෑවී ඇයිද අවමන් දී දුක,

මා පියාණන් මගෙ හදවත මිනිස් කමිනුත් පුරවලා,

රුවින් අගතැන් මගේ මනස ද නුවණින් ද අග තැන් කලා,

රූසිරින් යුතු දනුදර වූ කුමරු සරණෙහි පාවලා,

පිටත් කෙරුවේ සැප විඳින්නයි අප දෙදෙන බරනැස බලා,

මෙතෙක් කලකට දෙමව්පියනගෙ සෙනෙහසින් ඈතට නොවී,

මනස සසලයි නුහුරු ලොවකට පිය නැගුව බව මතක් වී,

කුමරු දනුදර සෑම මොහොතක මගේ ලඟ හිඳ නොසෙල්වී,

සසල මනසට නුරා පෙම් රස මට ගෙනාවා තුරුල් වී,

තේජසින් නම් සැබෑවකි ඔහු පුරුෂයෙකි එඩිබල ඇති,

දඩ මසින් පිර වූ කදකි ලඟ වැද්දෙකිය රුචියක් නැති,

මගේ දනුදර කුමරු අබියස වන සතෙකි ඔහු එඩි නැති,

ඉදින් මස් වැද්දෙකුට මා හද පුදනු කුමට ද සිත  නැති.

උගේ එඩි බල නොමැති කලකදි මගෙන් අසිපත උදුරලා,

නොදේ ඉහිලුම් මගේ කුමරුගෙ කඳෙන් හිස  ඔහු වෙන් කලා,

ඉදින් නුඹලා චපල ගැහැණියකයැයි මට දොස් පවරලා,

මුළු ලොවට කෑගසා සැනෙකින් මට හුඟක් අවමන් කලා,

නිර්මාණය: ඉෂානි ප්‍රදීපිකා